Ağlayarak yazıyorum
Güle güle git Ekmekçi
Isıt toprağın üşüyen yerlerini
Bizden de selamlar söyle
Sevgiler söyle Ekmekçi
Hep yaşam yargılar ölümü
Aklar kendi kendini
İnsan insanı sevince
Dünya güzelleşirdi hani
Gülmemiz sığmazdı yüzümüze
Kuş sesleri akardı çeşmelerden
Şimdi gözyaşları akıyor Ekmekçi
Düş ise nasıl bir düş bu
Gerçekse nasıl gerçek
İnsan insanı sevince
Çoğalırdı kuşların kanatları
Sığmazdı göklerimize
Anımsar mısın bilmem
Türküler çiçek açardı
Şimdi yara açıyor yüreğimizde
Ağlamadan dinlenmiyor Ekmekçi
Tahtadan tabut yapmışlar
Seni içine uzatmışlar
Bayrağa sarmışlar tabutu
Güllerle donatmışlar
Kusura bakma Ekmekçi
Ne bilsinler şaka yaptığını
Gerçekten öldün sanmışlar
Hep borçludur yaşam
Ölüm hep alacaklı
Bizden de selam söyle
Aydınlık söyle Ekmekçi
Gül söyle güleç söyle
Haydi toprağın gül olsun
Güle güle git Ekmekçi
Çağdaş Türk Dili, Temmuz - Ağustos - Eylül 1997, Sayı: 113-114-115
21 Mayıs 1997'de yazıldı.