Ben ona Mustafa Abi derdim.
Öyleydi. Hiç unutmuyorum, genç bir gazeteci iken, Cumhuriyet gazetesi yöneticileri benden, mahkum kadınlarla ilgili bir seri röportaj yapmamı istemişlerdi. O zaman çok gencim, kimseyi tanımam etmem, iyice telaşlanmıştım. Çünkü mahpushanelere girebilmek için Adalet Bakanlığı'nın izni gerekiyordu. İşte o telaş içinde Mustafa Abi hızır gibi yetişti. Hemen bir iki telefon; benim iznim hazırdı.
O sadece benim değil, küçük büyük ayırt etmeden, hızır gibi herkesin yardımına koşardı. Birisi pasaport mu alamıyor, hemen Mustafa Abi'ye bir telefon. Birisi siyasi bir nedenle gözaltına mı alınmış, hemen Mustafa Abi'ye telefon.
O gerçekten bir melekti ve yeryüzüne iyilik yapmak için gelmişti.
Onun adı, Mustafa Ekmekçi'ydi. 21 Mayıs Çarşamba günü, gökyüzünde uçuverdi. Hiç kuşkum yok, yukarda mutlaka düzeltilecek bir şeyler vardı. Ya da birinin başı sıkışmıştı.
Ufak tefek, kara gözleri her zaman cıvıl cıvıl parlayan, kahkahası hiç eksik olmayan bir insandı. En karanlık günleri bile aydınlatacak bir kahkahası vardı. Onu üzgün, umutsuz gören olmazdı. Oysa o gerçek bir Anadolu çocuğuydu ve bütün doğulular gibi üzüntülerini, can sıkıntılarını içine atardı. Bu nedenden yüreği erken durdu.
Onu ben hep bir ipekböceğine benzetirdim. Cumhuriyet gazetesinde "Ankara Notları" başlığıyla yayınlanan yazılarında, tıpkı bir ipekböceği gibi, bir iyilik, bir dürüstlük, bir sorumluluk, bir sevgi kozası örerdi. Bu kozayı örmekte çok inatçıydı. Hiçbir şey onu bundan vazgeçiremedi. Bir tek ölüm. Olsun, geriye yazılan, kitapları ve insanın içini ısıtan şen kahkahaları kaldı.
Kimdi bu Mustafa Ekmekçi?
1927 yılında Konya'nın Hadim ilçesi Hocalar köyünde doğmuştu. Kendi deyimiyle, Frenk Mustafendi'nin torunu, Fatma Hanım'la, Hocalar'dan Katipoğlu Mehmet Ekmekçi'nin oğluydu. İlkokulu Hadim'de tamamladı. 1948-49 eğitim yılında Konya Lisesi'nden mezun oldu. İstanbul ve Ankara hukuk fakültelerinde bir süre eğitim gördü. Konya'da öğretmenlik yaptı.
1959 yılında Ulus gazetesi de yazılar yazarken, Yeni İstanbul gazetesine geçti. Ancak burada 15 gün sonra işine son verildi. Neden, memleket gerçeklerini tüm çıplaklığıyla yazan, bu nedenle siyasiler tarafından tehlikeli bulunan yazar Mahmut Makal'ı büroda misafir etmesiydi. Daha sonra Öncü gazetesinde yazmaya başladı. Memleket gerçeklerini anlatan yazıları öylesine canlı ve parlaktı ki, hemen Milliyet gazetesine transfer oldu. Daha sonra buradan ayrıldı ve 20 Ocak 1969'da Türk Haberler Ajansı'na girdi. Orada çalışırken 12 Mart Muhtırası patlak verdi. Bu onun için önemli bir zamandı. Kendi deyimiyle, "fırtına gibi" bir gazetecilik yapıyor ve satır aralarında 12 Mart'ın mağdur ettiği insanlara umut dağıtıyordu. Bunun üstüne dönemin bakanlarından Ali İhsan Göğüş, THA yönetimini uyardı. "Ekmekçi'nin aldığı bin lira maaş yerine ajansa 3 bin lira önerdi. Yeter ki, Ekmekçi çalıştırılamasındı." Bunun üzerine ona bir süre iş yaptırmadan maaş ödediler. Ama o öylesine onurlu bir adamdı ki, işten atılmasını istedi. Atıldı da.
İşsizdi. İlk kızları Eylem o günlerde doğdu. Daha sonra Yeni Ortam gazetesinde, Ankara Notları' na başladı. İkinci kızı Özlem; Yeni Ortam' da çalışırken doğdu.
O günleri anlatırken Ekmekçi şöyle derdi: "Yeni Ortam'da iyi gazetecilik, yazarlık yaptım; yazarların tümü içerdeydi, tutuklu ya da gözaltında. Bir ben miyim dışarda? 'Çaba, gayret dayıya düştü' dedim, çalakalem giriştim. Yazılarla 12 Mart sallanıyor gibi. Baş düşmanım işkenceler, işkence görenlerin güven kapısıydı köşe. Gazete'nin sahibi Kemal Bisalman 'ne kadar sevmediğim varsa hepsinden sözediyorsun!' dedi."
Ve sonra, artık gözünü kırpmadan tüm içtenliğiyle yazılarını yazacağı Cumhuriyet gazetesine geçti. Tarih 1 Mayıs 1975'ti.
Ve 21 Mayıs 1997 tarihine kadar da, bıkmadan usanmadan bu güzel ülke için, sevgiyle bağlı olduğu halkı için yazdı, yazdı...
Güle güle Mustafa Abi, öylesine dürüst ve sadece halkı için yaşayan bir insandın ki, yerin asla doldurulamayacak.
Tek tesellimiz, bize kalan kitapların ve şen kahkahan, dürüst gazeteciliğin.
Sağol.
Ateş, 26 Mayıs 1997
Sokak Günlüğü