Mustafa Abi'yle 1986 yılından, arkadaşım Hüseyin Kıvanç aracılığıyla tanıştım.
Sık sık Cumhuriyet gazetesinde ziyaretine giderdim. Çalışma odası konuklarıyla dolu olurdu. Sevenleri çoktu. Konuklarını, rahatsız olduğunda bile güler yüzü, kahkahası ile karşılar, herkesle tek tek ilgilenir, sorunlarına çözüm arar, ikramını kendi elleriyle yapar, uğurlarken de kapıya kadar geçirirdi.
Bazen Cumhuriyet' ten birlikte çıktığımızda, Kızılay'da Mustafa Abi'ye eşlik ederdim. Çevredeki insanları, izler, tanıdıklarıyla merhabalaşırdı. Kızılay'daki gözleri görmeyen çiçekçiye sevgiyle bakar, bazen çiçek alırdı. Dilencilere karşı da hassas davranır, istemenin zor olduğunu, işsiz kaldığından isteyemediğini dile getirirdi.
1992 yılında Karadeniz'in güzelliklerini yabancı gazetecilere tanıtma amacıyla yapılan geziye Mustafa Abi de katılmıştı. Beni aradı, Ünye'de mola vereceklerini söyledi. Ünye Çamlığı'nda Mustafa Abi'yi karşıladım. Annemin gönderdiği fındıkları Mustafa Abi konuklara ikram etti. Çok memnun olmuştum. Samsun'a giderken beni memleketim olan Terme'ye kadar getirdiler.
Mustafa Abi'nin ben ve ailemde de büyük yeri var. 12 yıldır göremediğimiz kızkardeşime Mustafa Abi'nin sayesinde kavuştuk. Kardeşim yurda dönebildi, sevenlerine kavuşabildi. Ben, Mustafa Abi'nin yardımıyla mesleğime geri dönebildim. Her türlü sorunumuza çözüm getirdi. Hiçbir zaman yardım ve çabasını esirgemedi. Mustafa Abi, benim de babamdı. Evladı gibi değer verdi, korudu beni... Mustafa Abi arada annemi telefonla arar, hal-hatırını sorardı. Annem kalp rahatsızlığı geçirdiğinde "Fatma Hanım artık bizim dernektensin, partidensin" diyerek ona moral verirdi.
Mustafa Abi'ye minnettarız. Mustafa Abi sadece bizim için değil, insanlık için bir kayıptır. Örnek alınacak insandı, Mustafa Abi...