Dünya en mert adamlarından birini kaybetti. Ben en can dostlarımdan birini kaybettim.
Ekmekçi öldü...
Mustafa Ekmekçi...
Ekmekçi idi onun adı, Rüzgarlı Sokak'ta da, ailesi dostları arasında da..
Aslında, bir K harfi de fazlaydı ya adında... Sözlüklerdeki tüm anlamları ile Emekçi idi o...
Hani size meslek hayatımın üç takımından bahsederim ya hep. Onların ilkinde tanıdım Ekmekçi'yi... Öncülerdik biz...
Ben spor müdürüydüm. Ekmekçi, istihbaratın en gözde, en acar muhabiri...
Gazetecilik aşkını gözlerinde okurdunuz o mütevazı Anadolu delikanlısının...
Cumhuriyet' e yazdığım yıllar... Yankı' da çalışıyorum, ama Cumhuriyet' e her salı-cuma, spor yazısı yolluyorum, her pazartesi de televizyon sayfası yapıyorum.
İmzamı görenler, telefonla arıyorlar bazen... Sonra da bana anlatıyorlar...
Telefonu açan "Burada böyle biri çalışmıyor" deyip kapıyormuş hep... Şikayet ediyorlar.
Bu şikayetleri büro şefine ilettim. "Hıncal Bey bizim yazarımız. Buraya pek uğramaz, yazılarını gönderir. Kendisini Yankı dergisinde bulabilirsiniz" demek çok mu zor diye... Hiçbir şey değişmedi...
İki kişi, sadece iki kişi arayanlara doğru adresi verdiler... Vermekle kalmadılar, not alıp, bana söylediler her defasında, "Seni falanca aradı" diye... Biri Uğur Mumcu idi... Öteki Mustafa Ekmekçi...
Onlar sevgiyi, onlar dostluğu biliyorlardı. Onlar zahmet edip arayan okuyucuya saygıyı, adamı adam yerine koymayı biliyorlardı.
Hey Koca Ekmekçi...
Uğur'a selam söyle!..
Sabah, 23 Mayıs 1997
Hıncal'ın Yeri