İstanbul'dan Ahmet Aşıcı, aydın, bilinçli bir Cumhuriyet okurudur. Yayımlayamadığım birçok mektubu masamın üstünde dururken, bir yenisini aldım. Ahmet Aşıcı'nın mektuplarının tümü "domuz eti" üzerinedir. Ahmet Aşıcı, "En yararlı et domuz etidir, hem hayvansal hem bitkisel protein vardır " diyor. Ahmet Aşıcı’nın bir mektubu özetle şöyle:
Çok Sayın Dostum Mustafa Ekmekçi,
Sizinle ortak bir dostumuz var: Domuz1 Bu hayvanı çok seviyor ve takdir ediyorum. Kimseye zararı yok; doğanın en zengin, sağlıklı, yararlı, lezzetli et deposu; her şeyi yiyor, kolay ürüyor, çabuk büyüyor, doğaya yararlı, sempatik, sevimli, kibar, şakacı bir hayvan.
Yabanisi, toprağı sürerek, tohumların toprakla karışmasını ve ağaç olarak yeşermesini sağlıyor. Domuzun yasaklanıp yenmediği bütün ülkeler çölleşti. Çünkü, keçiye yöneldiler. Keçinin gezdiği yerde ise, ağacın yetişme ve barınma olasılığı yok. Keçi, en acımasız, en çevik kemirici. Ova, dağ, kayalık demez, usta dağcılar gibi tırmanır; taşların arasında saklanıp, büyümeye çalışan, masum, körpe fidanları kıtır kıtır yer, köküne değin kemirir, alt dişleri jilet gibidir. Onu doğanın başına bela eden 5S00 yıl önce İbrahim'dir. Urfa'da oğlu İsmail’i, 'Tanrıya kurban ediyorum!' diye, gözlerini bağlayıp kesmeye kalktığı zaman, amacı domuzu yasaklayıp yerine koyunu koymaktı. Ancak keçi, koyundan çok daha ekonomikti. Çoğalıverdi. Her şeyi kemirdi. Ne orman bıraktı, ne çalı çırpı. Her yanı çölleştirdi. Hazret'in yanlış ve kendi koyunları satılsın diye yaptığı hesap, öteki Hazretler tarafından da düzenlemediği için Ortadoğu'da ne ağaç kaldı, ne su, ne de canlı. 'Ekolojik denge, ekolojik denge!' diye kasım kasım kasılarak söyleyen, elma ile armut ağaçlarını ayıramayan, inekle öküzü birbirine karıştıran 'sosyetik çevreciler' nerelerde geziyorsunuz? Temel gerçek, yerde. Burjuvanın -göğe bağlı- soyut küttür egemenliği binlerce yıldır, yalnızca beyinleri değil, toprağı da çölleştirip, toz halinde göklere savuruyor. İnsanın usu (aklı) hala havada. Yere ineceği de yok. Çünkü bu, Suudi emperyalizmi ile Batı emperyalizminin işine gelmez. Onların beslediği yerli işbirlikçilerin de işine gelmez. Okullarımızın hepsi 'Mezarcı fabrikası!'
Ne olur mektubumu yayımla! Çok dertliyim. Yanaklarından öperim.
Bir dolu mektubu var, ama en son mektubu özetle şöyle eğitimci Ahmet Aşıcı'nın:
Sayın Ekmekçi dostum.
'Kızkardeşimdir' diyerek karısı Sara'yı Firavun'a verip, ödül olarak bir yığın koyun alan İbrahim, koyunlarını satabilmek için 'kurban söylencesi’ni çıkardı, domuzu yasakladı.
'Oğlum İsmail'i Tanrı'ya kurban ediyordum. Tanrı bana gökten koç gönderdi!' savıyla koyunu kutsayıp, domuz yemeyi dinen yasaklayan Hazret'in bu tutumundan ve kuralından sonra et için keçiye yönelen İbraniler'in yaşadıkları tüm yöreler, hızla çoğalan bu keçiler yüzünden çölleşti. Yağmur ve rüzgar erozyonu, dağları kayalığa çevirdi, ovalar dahi çölleşti.
İsa, 3500 yıl sonra domuz yemeyi yeniden serbest bırakınca. Hıristiyan yöreler daha çok yeşil kalma şansına kavuştular. Ancak Yahudiliğin ırksal olmayan bir devamı olan bu yeni din bile hem olgucu (pozitivist) Roma uygarlığını yıktı, hem de tüm Batı'yı ortaçağ karanlıklarına sürükledi. İslam bağnazlığı da (fanatizm) Osmanlı'yı yok etti.
İsa’dan 600 yıl kadar sonra, bu kez Muhammet, domuzu yeniden yasaklamakla kalmayıp şarabı da yasaklayınca, yıl boyunca suyu tüketilen çokyıllık ağaçsı bitki ailesi, üzüm bağları da yok oldu. İslam ülkelerinin tümü çölleşti.
Herkes Tanrı'dan ve cehennemden korkar. Ruhbilim (psikoloji) ise korkulan şeyin sevilemeyeceğini kanıtlıyor. Bilime göre, bu dinlerin dindarları Tanrı'yı sever gibi yapıp, onu kandırmaya çalışıyorlar. Tanrı acaba kanıyor mu? iş çok karışık Sayın Ekmekçi. Sevgiler sunarım...
Bu konularda destekçilerim çok. İstanbul’dan yazan Yaşar Akın şöyle demiş:
Sayın Mustafa Ekmekçi,
Ben. Konya'nın Bozkır ilçesine bağlı Sorkun Köyü'nde doğdum. Şimdi ise İstanbul'da yaşamaktayım.
Size, köyümüzde yaşanan iki olayı yazıyorum: Köyümüzde Ali adında biri, et gıdası alamadığından dolayı sürekli hasta bir vaziyette yaşarken, bir gün köyümüzde bol olan domuz avından eli dolu gelince, bu etten yemek zorunda kalır ve hastalığı da gün geçtikçe düzelir. Bu olaydan sonra, adama köylüler 'Gavur Ali' derler.
Bir başka olay da, köyümüze yakın Dere kasabasında, fırıncının biri, fırınında domuz kızartınca, olay duyulmuş, kimse fırından ekmek almaz olmuş.
Ben on beş yıldır koyu bir Cumhuriyet okuru olarak, sizin domuz eti konusundaki yazılarınızı zevkle okuyorum. Bunları yazarsanız belki ilerde tabular yıkılır, yoksul olan köylerimiz yeni gelir kaynağı edinmiş olur. Başarınızın devamını diler, saygılar sunarım.
Eleştirenler de var, örneğin Diyarbakır'dan M. Ali Turhan, mektubunda bu konuda şunları yazmış:
Sayın Ekmekçi, ülkemizde yazılabilecek o kadar çok konu varken, domuz etiyle uğraşmak, bir şeyin nedenleri ortadayken, sonuçlarına karşı çıkmaya benziyor. İslamiyette domuz eti haramdır. Öncelikle onun düzeltilmesi gerekir. Yalnız bu bizim toplumun birincil sorunu olmasa gerek.
İzmir'den yazan Ali Cengiz İncenin tümceleri ise şöyle:
Domuz eti konusunda yalnız değilsiniz. Saygı ve sevgiyle.
Toplumun demokrat bir yapıya kavuşma», laiklikten geçer. Laikleşmemiş bir toplum, demokrat dünyada olamaz. Keçilerin ağaçlan kemirdiği gibi, karasakallı yobazlar da, din sömürüsü ile, inançtan kemirir, beyinleri karartır. Onlar, işlerini karanlıkta görürler. Aydınlıktan korkarlar. Muammer Aksoy’u. Turan Dursun'u. Uğur Mumcu’yu. Bahriye Üçok’u öldürenler. Toktamış Ateş’e bombalı suikast düzenleyenler bunlardır...
Laikliğe düşman kesilmişlerdir. Beyinleri daha da çölleştirmek isterler. Korkuları, halkın uyanması, silkinip bağnazlıklardan kurtulmasıdır...
Sevgili İlhami Soysal'ın ölümünün bugün ikinci yılı. İlhami’nin bende çok hakkı var; en güvendiği gazetecilerdendim; bu borç ödenebilir mi hiç?