Bir gün camiye bir domuz girmiş; müezzin, domuzu çıkarmaya uğraşıyor, ama bir türlü başaramıyormuş. Caminin karşısında durumu seyreden Bektaşi dedesi:
Yobazın domuzunu görmüştüm ya, domuzun yobazını ilk kez görüyorum! demiş.
Ramazan, tüm ülkede, yobazların baskılarıyla geçti. Geçtiğimiz günlerde, Samsun'dan Terme'ye gezmeye giden gençler. Ramazan günü öğleyin yemek yediler diye, bir taşlanmadıkları kaldı. Saldırganlar, bir de bilgisizliklerine veriyorlardı gençlerin:
Siz aydan mı geldiniz. Ramazan olduğunu bilmiyor musunuz?
Tansu Çiller, Necmettin Cevheri, ellerini dua eder gibi yarı kaldırmış, poz veriyorlar, bu fotoğraflar gazetelerde çıkıyordu.
Dokunulmazlıkların kaldırıldığı son iki gün, Meclis'e uğradım. Çoktandır gitmiyordum. Neden ayaklarım geri geri gidiyordu? Basın locasını genç gazeteciler doldurmuşlardı. Mangalda kül bırakmayan köşe yazarlarından kimse yok gibiydi. Bereket Teoman Erel’ı gördüm, yabancı basına ayrılan yere oturup, birkaç dakika birlikte izledik. Yerimde duramıyordum: .
Hadi bana eyvallah! Ben yedi aylığım, daha çok oturamam!
Kulislerde tur attım. Dinleyici locaları dolmuştu. İzleyenlerden kimi, dokunulmazlıkların kaldırılması olayını üzüntüyle seyrediyorlardı. Yangından mal kaçırır gibi, ivecenliğe mi getiriliyordu her şey?
Kürsüde yarkurul adına Coşkun Kırca konuşuyordu. Kırca, ağzından alevler çıkan konuşmasını yaparken düşünüyordum: 1967'lerde Çetin Altan'ın dokunulmazlığı kaldırılırken, Emin Paksüt'le Coşkun Kırca'nın çabalarını. Çetin Altan, Akşam’daki yazılarında, ikisini kalemine dolar, soyadlarının ilk hecelerini yazarak, "Kır-Pak"lar derdi. Onlar da öfkelenirler, Çetin Altan'ın dokunulmazlığını kaldırmak için yapmadıklarını komazlardı. 1960'lı yılların ortalarında ismet Paşa, ünlü Ece Ajandası’nın 25 Kasım tarihli sayfasına, şu notu düşmüştü:
"En önemli Coşkun Kırca-en menfi-terbiyesiz, mütecaviz, olumsuz."
Metin Toker, yeni çıkan "İsmet Paşa'nın Son Yılları” kitabının 64. sayfasında şunları yazar:
Kırca, Feyzioğlu'nun cepheye sürdüğü silahendazlardan biridir. İnönü'nün 18 Aralık'ta koyduğu teşhis şudur: ‘Feyzioğlu takımı azgın’. Bu takım bütün toplantılarda genel başkana şiddetle saldırmaktadır...
Metin Toker, 1966 yılı için şunları yazar:
İnönü 82 yaşına rağmen fiziksel bakımdan sapasağlamdı. Bunu ancak 1970'lerin başında, katarakt ameliyatı geçirdikten sonra kaybedecek, bu da onun Ecevit karşısında yenilgisinin asıl nedenini oluşturacaktı.
Ecevit, İsmet Paşa gibi, elinden tutup siyasette yükselttiği birini, gözlerinin görmediği, fiziksel gücünün tükendiği bir yaşında -ölümünden bir yıl önce- kaldırıp yere vurdu. Şimdi, dımdızlak kalıp çektikleri, koruyucusu İsmet Paşa'ya yaptıklarının sonucu mudur, ne bileyim?
1970'lerde, Ecevit için "Karaoğlan" dendiğinde, basında ben tutturmuştum, "Karaoğlan aşağı, Karaoğlan yukarı!" Bunun en canlı tanığı, CHP eski İçel Milletvekili Çetin Yılmazdı. İlk o gelip söylemişti bana. Ecevit, şöyle diyor:
Bana “Karaoğlan"ı basın değil, halk taktı, söyledi!
Dokunulmazlıkların kaldırıldığı sıra, o da Meclis'te ilginç konuşmalarından birini yaptı.
Şevket Süreyya Aydemir, "İkinci Adam"ı yazdığı sıralarda sık sık İsmet Paşa'nın evine gider konuşurdu. Konuşmalarından birinde Aydemir, İsmet Paşa'ya Ecevit'i sorar:
-Ne düşünüyorsunuz? diye. Paşa, şu karşılığı verir:
Bir kompleksi var ki, onu yenemedi. İnsanlar, iktidardayken. çevresine daha çok zarar verir. Onu birçok yere yanımda götürdüm, bir devletin nasıl idare edildiğini öğretmeye çalıştım. Ama. bir türlü bunu öğrenemedi. Çünkü kompleksini yenemedi. O yüzden, iktidara geçtiği zaman zarar verebilir.
Şevket Süreyya, bunları yazmadan öldü. Yazmam için bana vasiyet etmiş: bu vasiyeti yerme getiriyorum...
Meclis'te son gün oylamaları yapılmış, Mezarcı'nın dokunulmazlığı da kaldırılmıştı. Herkes, Meclis lokantasına akın ediyordu. İftar açacaklardı. Düğün çorba, lahana sarma, güllaç yedim. Gazeteci Nihal Alp'a sordum:
Yemekte bira filan içilebiliyor mu?
İsterseniz tepersiniz ama, üyeler dik dik bakarlar!
Yemekten sonra SHP kulisine geçtim; orada DEP’lilerden Leyla Zana, Ahmet Türk, daha birkaçı Meclis Başkanvekili Vefa Tanır'la konuşuyorlar, geceyi Meclis'te geçirmek istediklerini söylüyorlardı. Bir ara Ahmet Türk'le konuştum.
Ahmet Bey, siz düşmanlarınızdan değil, akılsız dostlarınızdan çekinin!
-Haklısınız, dedi...
Olaylar, Hatip Dicle'nin Güneri Civaoğlu'yla yaptığı konuşma sonucunda alevlenmişti. Ahmet Türk, Hatip Dicle’yi uyarmıştı, “Konuşma Civaoğlu'yla"diye. Hatip:
Güneri Civaoğlu benim arkadaşım, dostum, demişti. Ondan bize bir zarar gelmez!
Güneri, “Tuzla” olayını sormuş, Hatip Dicle, "Onaylamıyorum" karşılığını vermişti. Güneri, bastırmıştı:
Kınıyor musunuz, kınamıyor musunuz?
Hatip'in verdiği – saçmasapan - yanıttan sonra, dananın kuyruğu kopmuş, "hain”ler, “main”ler gırla gitmişti. Olay gelip dokunulmazlıklara dayanmıştı. Dokunulmazlıkların kalkması bir şey değildi belki, ama demokrasinin “d”si gitmişti.
Koca Meclis'te tek tutarlı davranışı Sosyaldemokrat Halkçı Parti gösterdi. ANAP önderi Mesut Yılmaz, bir oyuna geldiğinin ayırdına varıp, son gün çark etti. "ANAYOL" özlemcileri birkaç gün avuçlarını ovuşturdular.